Deze fokdag had een speciaal en feestelijk tintje.
Zoals u in de vorige uitgave van Onze Drent hebt kunnen lezen, keurt dr. Stades al 40 jaar de ogen van ons ras. Dit was aanleiding om hem eens in het zonnetje te zetten. Dit werd door onze voorzitter, Marc Massaar van Schaik, met een passende toespraak gedaan. Als blijk van waardering overhandigde Marc een speciaal ontworpen stropdas met daarop de afbeelding van een Drent. De stropdas werd door een stralende dr. Stades in ontvangst genomen; zichtbaar blij en de stropdas meteen om zijn hals geknoopt.

Dikwijls wordt mij tijdens verenigingsactiviteiten gevraagd wat ik in al die officiële hondenverenigingen toch doe. Wel: voornamelijk vergaderen.
Er moet onder leiding van de Raad van Beheer gezamenlijk beleid gemaakt worden maar de wensen van de afzonderlijke verenigingen lopen niet altijd parallel met elkaar. Kortom, het is een proces van wheelen-en-dealen

Sinds april 2012 is de Vereniging aangesloten bij het overleg met de rasverenigingen van de Nederlandse hondenrassen. Dit zijn 9 rassen:

1. De Wetterhoun
2. Stabyhoun
3. Drentsche Patrijshond
4. Kooikerhondje
5. Hollandse herder (kort-, lang- en ruwhaar)
6. Saarlooswolfhond
7. Nederlandse Schapendoes
8. Smoushond
9. Markiesje.

In dit overleg worden zaken besproken die specifiek de Nederlandse rassen betreffen en vanuit dit overleg kunnen we gezamenlijk hierover in gesprek gaan met de Raad van Beheer.

Sinds 2013 wordt er een tweejaarlijkse (zeer succesvolle) CAC-show voor de Nederlandse rassen georganiseerd. Deze show heet met ingang van 2015 “De Nationale” en was ook dit jaar weer zeer goed bezocht.

Daarnaast is de Vereniging aangesloten bij Rasgroep 7/8. Dit is een overlegstructuur vanuit de Raad van Beheer, waarin alle rasverenigingen van Rasgroep 7 (Voorstaande honden) en Rasgroep 8 (Retrievers, Spaniels en Waterhonden) gezamenlijk overleggen over voor hen relevante onderwerpen.
Ik ben al sinds enige jaren secretaris van deze Rasgroep 7/8 en stel in overleg met de voorzitter de agenda op voor de voor- en najaarsvergaderingen en stuur relevante binnengekomen stukken door naar de leden.

Tot slot is de Vereniging ook aanwezig bij de Algemene Vergaderingen van de Raad van Beheer op Kynologisch Gebied in Nederland (kortweg Raad van Beheer), die twee maal per jaar worden georganiseerd voor de aangesloten leden. Dit zijn rasverenigingen, kynologenclubs en bijzondere verenigingen.
De Raad van Beheer is onder andere verantwoordelijk voor het Nederlands Honden Stamboek (NHSB). Op de Algemene vergaderingen worden bijv. aanpassingen op het gebied van het Kynologisch Reglement ter beoordeling voorgelegd aan de leden, maar ook zaken zoals het Fairfok plan voor het fokken van gezonde en sociale (ras)honden.

De Vereniging De Drentsche Patrijshond is betrokken bij al dit soort bijeenkomsten en overlegorganen en staat daarmee in het midden van de kynologische realiteit.

Hanneke Alberts-Oets

Geachte Leden, Bestuur en Gebruikshondencommissie,

Heel hartelijk wil ik u danken voor de eervolle titel die u zojuist aan mij heeft verleend. Ik voel me zeer vereerd om “ERELID van de Vereniging de Drentsche Patrijshond” genoemd te mogen worden.

Deze toekenning heeft voor mij grote waarde omdat hij mij door u is toegekend…u, hondenliefhebbers die mij wellicht goed kennen, mijn verdiensten misschien naar waarde weten te schatten en natuurlijk ook mijn tekortkomingen kennen! Maar…blijkbaar wogen mijn verdiensten zwaarder.

32 jaar

Met heel veel genoegen en dankbaarheid kijk ik terug op 32 jaar activiteiten in en voor onze Vereniging; ik zou er een boek over kunnen schrijven.

Het doet mij, terugkijkend op deze afgelopen 32 jaar, dan ook een groot genoegen dat ik heb mogen bijdragen bij het op de kaart zetten van de Drentsche Patrijshond als Staande Jachthond. Dit had nooit gekund zonder medewerking en instemming van mijn liefhebbende echtgenoot Gerda: dank daarvoor!

Dit “op de kaart zetten” heb ik niet alleen gedaan. Ook Walter Klijsen, Klaas de Vries en Jan Mastenbroek (om er maar een paar te noemen) hebben hieraan bijgedragen.

Veldwerkkeurmeester

Nog steeds heb ik er pret om dat, toen ik de ambitie had om veldwerkkeurmeester te worden, ik mij heb laten voordragen door onze Vereniging hoewel ik toen geen Drent maar een Duitse Staande Korthaar had. Dat was een noviteit; er was nog nimmer iemand als veldwerkkeurmeester voorgedragen uit de wereld van Continentaal II. Dat is nu gelukkig anders want inmiddels zijn er meerdere Continentaal II veldwerkkeurmeesters.
Mijn gedachte was toen (en is dat nog steeds): ik wil als Drenten Voorjager, keurmeester worden en anders… dan maar niet! En zo is er in de loop der jaren veel meer gelukt.

Mogelijk heb ik een steen verlegd in de rivier waardoor het water iets anders is gaan stromen.

Het was mij alle moeite waard en ik heb het steeds met veel plezier gedaan. Nogmaals: dank voor uw erkenning.

Van Wind en Veer Bokaal

Dan nog iets anders. Als blijk van waardering en ter herinnering heb ik besloten om aan de vereniging een Veldwedstrijd Bokaal te schenken. De enige wedstrijdvorm waarvoor nog geen Bokaal beschikbaar is, is de “Novice klasse Voorjaar”. Op een antiekbeurs in Engeland liep ik tegen een oud bronzen beeldje aan. Een beeldje van een apporterende Staande Hond, welke veel gelijkenis had met een Drentsche Patrijshond. De naam van deze prijs is: “Van Wind en Veer Bokaal”. Maar waar komt die naam nu vandaan?

“Van Wind en Veer” is een term die vroeger veel gebruikt werd in de jachthonden wereld. Het is de naam van het werk dat wij samen met onze honden doen in het veld. Bij de veldwedstrijdsport gaat het immers enkel om de vogels (met veren dus); andere dieren die in het veld verblijven zoals haas, konijn of ree tellen bij de veldwedstrijdsport niet mee. Het gaat enkel om veren.

Dan over de wind: De informatie waarna de hond opzoek is in een veld wordt hem gebracht door de “wind”; via zijn neus registreert hij de aanwezigheid van patrijzen en/of fazanten.

Als hij deze voldoende dicht genaderd is (niet te dicht want dan vliegen ze weg), dan gaat hij er op “voorstaan”. Dit voorstaan zie je op diverse oude schilderijen: een hond die met zijn kop hoog, de neus strak vooruit en één opgetrokken poot het verborgen wild als het ware “aanwijst”. Als je zou willen, zou je met behulp van je hond zo’n stuk wild kunnen schieten, maar dat doen we al lang niet meer op de veldwedstrijden, het wild mag gewoon wegvliegen.

Met groot genoegen wil ik de Voorzitter van de vereniging dan ook deze prijs overhandigen.

Henk Companjen

Foto's zijn een ontzettend belangrijk onderdeel van 'Onze Drent'. Heerlijk om plaatjes te kijken! Voor een 'leek' lijken alle Drenten op elkaar, maar er zijn natuurlijk oneindig veel verschillen. Hoe langer en hoe beter je kijkt, hoe meer je ziet en hoe leuker het wordt. Zeker nu we vanaf 2012 alle pagina's in kleur kunnen drukken, is er veel te genieten van onze foto-genieke hondjes. De redactie is daarom erg blij dat de stukjes die worden ingezonden meestal vergezeld gaan van één of meer leuke foto's.

Op een gegeven moment hebben we van de midden-pagina een foto-pagina gemaakt op basis van een bepaald thema. Eerst een paar keer met foto's uit het archief van 'Onze Drent', maar voor het februari-nummer hebben we het anders gedaan. We kregen een leuke foto van een Drent die lag te slapen tegen haar baasje aan en ook het baasje had de oogjes toe. Een vredig en rustgevend tafereeltje. Toen werd het idee geboren de leden te vragen om leuke foto's van slapende Drenten in te sturen. Liefst in een bijzondere houding. In 'Onze Drent' van december 2012 werd een oproepje geplaatst. Het was een enorm succes, de mailbox van de redactie liep bijna over. Er werden meer dan 100 foto's ingestuurd, de een nog leuker dan de ander. Aan de ene kant waren we heel blij met zoveel respons, maar er doemde ook meteen een probleem op. Hoe ga je kiezen? Naar eer en geweten hebben we een selectie gemaakt. Door de foto's wat kleiner te af te drukken, konden we er wat meer kwijt. Maar er zijn helaas ook leuke foto's ongebruikt gebleven. (Als dat geldt voor uw foto, hopen we dat u begrip heeft voor onze keuze. Nogmaals allemaal heel erg bedankt voor het insturen van de leuke foto's.)

Doordat het verzoek om foto's van slapende Drenten in te sturen zo'n succes was, hebben we voor het juni-nummer opnieuw gedaan op u als lid van de vereniging. Het maken van een foto van een slapende Drent was natuurlijk niet zo moeilijk (we kregen dan ook geen 'bewogen' foto's). Voor het juni-nummer wilden we het iets moeilijker maken: we vroegen Drenten met 'vliegoortjes' (op z'n Drents: flapöres). Volgens de rasstandaard heeft de Drent hangende oren, maar in galop flapperen de oren van boven naar beneden en lijkt de hond wel te vliegen. In 'Onze Drent' van april kwam dus weer een oproepje. Wat schetst onze verbazing? Al op de eerste dag dat het clubblad was bezorgd, kwamen de foto's binnen. De stroom houdt aan tot op de dag vandaag. Het zou goed kunnen dat het 'record' van de slapende Drenten wordt gebroken. We zijn als redactie natuurlijk weer heel blij met de mooie foto's en vooral met uw betrokkenheid bij uw hond, ons ras en onze vereniging. We wensen de keuzecommissie vast heel veel sterkte!

De eerste fokdag in 2015 ligt weer achter ons. De hele dag liep ik daar vergezeld van mijn onafscheidelijke camera rond om wat plaatjes te schieten. Tussen de bedrijven door moest er ook ringtraining gegeven worden en dat is altijd leuk om te doen. Helemaal wanneer je mensen tips kunt geven die zoiets nog nooit gedaan hebben. De trots waarmee ze naar hun hond kijken wanneer er iets goed gaat is elke keer weer leuk om te zien.

Techniek

Meestal gaat alles uitstekend maar deze keer helaas niet helemaal: er ging iets mis met het opslaan van de gegevens vanaf de usb stick, waardoor e.e.a. niet opgeslagen werd. Een begrijpelijke maar niet minder hevige teleurstelling voor diegenen die het aangaat. Ik heb met de organisatie gesproken en de EVC gaat proberen een "optimale" oplossing te vinden. Nu duimen dat dat gaat lukken.

Arie Booij

Op de fokdag liep een stralende Arie Booij rond. Aangesproken en herkend door veel mensen die het fijn vonden om hem ook weer eens te zien en die met verhalen kwamen over hun, door Arie gefokte honden. Hij heeft nog even bij keurmeester Wim Wellens in de ring achter de tafel gezeten, om het keuren van dichtbij mee te maken.
Arie heeft zo zijn eigen ideeën over het fokken en keuren van Drenten en het is altijd weer interessant om zijn visie te horen.

Resultaten

Over het algemeen waren de keurmeesters redelijk tevreden over de door hen gekeurde honden. Helaas komt het ook nog voor dat een hond niet beoordeeld kan worden omdat deze zich, hetzij niet laat betasten, hetzij uitvalt naar de keurmeester. Jammer en ik blijf het zeggen: de socialisatie van de hond is heel erg belangrijk en het is, behalve de verantwoordelijkheid van de fokker ook die van de baas/bazin.

Oogkeuring

Verder heb ik ook nog even mee mogen kijken bij dr. Stades, die zoals altijd weer acte de présence gaf. Hij doet het na al die jaren nog steeds met evenveel plezier.

J.Broekman - Dekker

Het is heerlijk weer, zit met een macchiato en krantje in de tuin van de eerste lentezon te genieten en kijk mijn Drent indringend aan. Zij kijkt even indringend terug en ik voel me heerlijk, maar hoe komt dat? Is het de koffie, de zon of toch….. die trouwe ogen van mijn alweer 10-jarige Drente-mevrouw?

Sinds een paar dagen weten we het: het zijn die ogen die me aankijken!

De afgelopen dagen hebben verschillende dagbladen (NRC, Volkskrant) bericht over het onderzoek van Japanse onderzoekers van de Azabu University (Science, 17 april 2015) waarin werd duidelijk gemaakt dat het oxytocine, het zogeheten Knuffelhormoon, door ons lijf giert als onze honden ons lang aankijken: hoe meer oogcontact tussen hond en baas, hoe hoger bij beiden de concentratie van het knuffel- ofwel vertrouwenshormoon oxytocine!
Dit is een vergelijkbaar effect dat kinderen, met hun relatief grote ogen, op mensen hebben: door naar ze te kijken voelen we ons gelukkiger en gaan we meer van ze houden.

Twee experimenten

Meer kijken -> meer oxytocine

In het eerste experiment (30 honden en 11 tamme wolven) werd urine van zowel de bazen, de honden als de wolven verzameld: zowel voor het experiment als 30 min na het experiment. De urine werd gebruikt voor het meten van de hoeveelheid oxytocine in het bloed.
De bazen moesten drie verschillende dingen doen (in verschillende trials van de experimenten):

• kijken
• aaien
• praten

De opzet van de experimenten was eenvoudig:

1. Meet de hoeveelheid oxytocine bij mens en hond
2. Stop ze in een kamertje en meet hoe vaak en hoe lang ze elkaar echt aankijken als je:
   • Naar ze kijkt
   • Ze aait
   • Met ze praat
3. En meet weer bij beiden de hoeveelheid oxytocine.

Dit doe je dan bij een groot aantal combinaties en je kijkt of er een verband is tussen de hoeveelheid “aankijktijd” door de hond en de hoeveelheid oxytocine.

Afbeelding 1: Hier de grafiek met de hoeveelheid “aankijktijd”: 110 sec voor de lang-staarders, 37 sec voor de kort-staarders en ongeveer nul voor de wolven.
Blauw voor staren naar, rood voor aaien van, grijs voor praten tegen de hond.

Verandering van het knuffelhormoon

De koppels bazen en lang-starende honden vertoonden de grootste verandering in de hoeveelheid oxytocine. Bij de bazen werd 3,5 keer zo veel oxytocine gemeten en bij de lang-starende honden 1,3 keer zo veel. Bij de kortstarende honden en de wolven werden geen tot nauwelijks veranderingen in de hoeveelheid hormonen aangetroffen.

Afbeelding 2: De verandering van de hoeveelheid oxytocine. 1 is geen verandering. Rood is de verandering in de dieren, blauw in die van de bazen

De resultaten lijken te suggereren dat wolven nauwelijks naar hun bazen kijken. Ze gebruiken het “wederzijds” staren voor hun onderlinge sociale communicatie maar niet voor die met “ons” mensen; daarmee vermijden ze juist het oogcontact. Het wederzijds staren tussen mens en hond is waarschijnlijk langzaam geëvolueerd tijdens de domesticatie van de hond. Honden die veel staarden riepen net als kleine kinderen “warme” gevoelens op bij de mensen en werden wellicht beter behandeld en beter gevoed: honden die staarden hadden dus waarschijnlijk een hoger overlevingskans! Opvallend is nog dat zowel het aaien van en het praten tegen wolven ook een groot effect heeft; alleen aankijken heeft geen zin als je de wolf gelukkig wilt maken.

Helemaal verrassend was de uitkomst van dit experiment ook weer niet want al langer is bekend dat honden en hun bazen via de ogen communiceren. Bij een eerdere studie moesten in verschillende experimenten honden en wolven een moeilijke taak uitvoeren. Als het niet 1-2-3 lukte “vroegen” de honden hulp aan hun bazen door ze aan te kijken: hoe nu?

Meer oxytocine -> meer kijken

Uit het eerste experiment bleek dus dat het wederzijds staren met honden die daar gevoelig voor waren, zowel bij de hond als bij de baas een lekker gevoel geeft. Maar werkt het ook andersom? Dwz, gaan de honden ons meer aankijken als je ze wat extra knuffelhormonen geeft en zo ja krijgen dan ook andere mensen dan de baas meer van dat knuffelhormoon? Omdat uit te zoeken werd een tweede experiment gedaan met 27 vrijwilligers met hun honden en menselijke deelnemers die geen relatie met de honden hadden.

De honden kregen een dosis oxytonine of een gelijke dosis zoutoplossing (placebo effect) en gingen de kamer binnen waar hun baas en een aantal voor de hond vreemde mensen zaten. De mensen mochten de hond niet bewust aaien en niet praten tegen de hond of met elkaar. Bij de mensen werd zowel voor als na het experiment de hoeveelheid oxytocine in het bloed gemeten. Van de honden werd gemeten hoe lang ze naar hun baas of naar de andere mensen staarden.

Het effect van toegevoegde oxytocine was significant, maar opvallend genoeg waren het de “dames” die na een snufje vaker naar hun baas gingen zitten kijken – op de heren had geen noemenswaardig effect (waarover later meer).

Afbeelding 3: Aankijktijd in seconden van de baas met (blauw) en zonder (rood) oxytocine en van vreemden met (grijs) en zonder (geel) oxytocine voor reuen en teven.

Het is opvallend dat de teven sowieso meer naar de baas kijken maar of dat significant is, is niet duidelijk.

Het sexe verschil werd niet gevonden bij het eerste experiment maar daar waren geen vreemde mensen bij. Van oxytocine is bekend dat het mogelijkerwijs de agressie/waakzaamheid stimuleert en een mogelijke verklaring voor het afwijkend gedrag van de reuen is daarom dat het toegediende hormoon behalve meer affectie richting baas ook meer waakzaamheid richting vreemdelingen veroorzaakte. Maar de proef was te kleinschalig om hier een duidelijke uitspraak over te doen.

Conclusie

Het elkaar aanstaren van honden en hun bazen leidt bij beiden tot een verhoging van het knuffelhormoon oxytocine en versterkt de hechting tussen mens en hond. Bij de wolf,  de dichtstbijzijnde familie van de hond, werkt dit sociale hechtingsmechanisme blijkbaar niet; zelfs niet als de wolven door mensen zijn opgevoed. Het systeem moet dus zowel bij de honden als bij de mensen tijdens de domesticatie van de hond (laatste 30.000 jaar) zijn ontstaan. Het gevonden effect is min of meer gelijk aan dat bij ouders en kinderen. Ook daar wordt de onderlinge band versterkt door het knuffelhormoon oxytocine dat geproduceerd wordt het aankijken van elkaar.

Een reden te meer om uw Drent maar weer eens flink aan te kijken :-)

Het stond al weken op de agenda, 9 november reizen we af naar het Zeeuwse land.
Daar, in het mooie Rockanje, is immers net als andere jaren de najaarswandeling gepland.

Omdat er nogal wat wandelaars en hun honden verwacht werden was ook ons gevraagd om een aantal  hete(!) kannen koffie mee te nemen. De EVC zou zorgen voor de nodige vlaggen, tafels, bekertjes en andere zaken die heel handig zijn bij een wandeling.
De frisse ochtendtemperatuur verdreven we met wat arbeid (vlaggen ophangen, tafel bouwen, cake snijden) en de hete koffie.

Vanaf half tien werd het steeds voller op de parkeerplaats en waren de honden eigenlijk al niet meer te tellen. Het verwachtte aantal van 46 honden is in mijn beleving ruimschoots overtreden, en ook de baasjes waren in ruime getalen aanwezig. Gelukkig maar, want het is toch elke keer spannend voor de ECV of er met enthousiasme gereageerd word op de oproep mee te wandelen.

Na een kort praatje van Otto met de wandelregels vertrokken we naar het bekende fotoplekje.
Geen eenvoudige opgave, zoveel honden tegelijk te laten lachen voor de foto. Er zal tussen al die fotografen allicht  iemand zijn geweest met de briljante foto, wij nemen genoegen met de impressiefoto, een gezellig, rommelig geheel.
Na de foto gaan we los. De honden dan, letterlijk en figuurlijk.  Waar de ene hond niet weet hoe snel hij bij het water moet komen (eeh zout????) zie je een andere hond constant om zich heen kijken waar of toch dat baasje gebleven is. Er zijn vriendschappen gesloten en her en der een kleine woordenwisseling tussen twee honden geweest. Er zijn teefjes bewonderd, zand gehapt en menig hard-ren wedstrijdje gelopen.
Bij elk dubbelfluitsignaal bleken alle honden hun baasje terug te kunnen vinden, een oefening die we regelmatig deden. Met dank aan de achterhoede zijn er geen honden op het strand verdwenen.

Na ruim een half uur met de wind in onze rug gelopen te hebben kwam het signaal KEER OM, en ging de hele meute de zelfde weg terug. De wind was een prettig gezelschap die ochtend.
Een groot deel van de groep vond het nog niet lang genoeg duren en heeft de ochtend afgesloten door met zijn allen het strandpaviljoen te overvallen met hun aanwezigheid. Toch is het een ieder gelukt een kopje koffie, thee of een appeltaartje te bemachtigen.
Geen wanklank gehoord, wat een fantastische ochtend was dit!

Voor degene die nog twijfelt, ga mee volgend jaar. Het is de reis meer dan waard!
Maar eerst zien we graag iedereen op de Edese hei verschijnen bij de voorjaarswandeling op 11 april 2015!

Tot dan,

Yvonne Majolee

Als een blije vrouw ging ik aan het einde van de fokdag naar huis. Ik was er vanaf 09.30 uur en ben de hele dag gebleven. Ik had dus alle tijd om de diverse nesten te bekijken. Wat me opviel was over het algemeen de kwaliteit. Ik heb prachtige jonge honden gezien, de naam “Drent”, waardig en goede vertegenwoordigers van het ras. Ik kan me voorstellen dat veel fokkers en eigenaren van jonge Drenten, heel trots en blij waren met de beoordeling. Ook de keurmeesters waren goed te spreken over de kwaliteit van het merendeel van de honden die ze gekeurd hadden.

Het was een gezellige dag. De ringen waren prachtig van formaat dus was er was alle kans om de honden goed te laten lopen en de keurmeesters hadden het geduld om de honden meerdere keren te laten gaan. Het blijven natuurlijk stuiterballen op deze leeftijd, dus je kunt je voorstellen dat er veel gesprongen en gehuppeld werd, maar dat mocht de pret niet drukken.

De keurmeesters tekenen wel aan, dat het soms jammer is dat de honden niet goed voorbereid zijn op het voorbrengen in de ring, want daardoor kun je een Uitmuntende beoordeling mislopen en een ZG krijgen. Waar ik ook nog steeds voor teken hoor. Ik blijf het zeggen; alles staat en valt met de socialisatie van je hond.

Bij sommige nesten was de keurmeester bijna eufoor, want er was weer formaat te zien. Zoals één zei; het is weer “de oude Drent”. Wel adel, niet elegant. Wel fors, maar niet overdreven zwaar. Ook over het gangwerk van veel honden waren de keurmeesters te spreken. De vergrootte ringen waren hier natuurlijk ook debet aan.

Kortom; een geslaagde fokdag en wederom met weer mijn complimenten aan de EVC. Wat verzetten deze mensen veel werk om alles goed te laten verlopen. En als er al eens iets mis gaat, wordt dit met veel inventiviteit opgelost. Chapeau!
J. Broekman - Dekker

Het heeft iets langer geduurd dan gebruikelijk maar het goede nieuws is dat de verslagen vanaf nu in te zien zijn op de website. Voor de fokdag waren 28 nesten uitgenodigd met 177 honden. Helaas was één nest volledig afwezig. Toch zijn er 160 honden gekeurd, een mooi resultaat!

De vereniging heeft voor de eerste maal gebruik kunnen maken van de Columbizhal in Barneveld. Op de gevel pronkt weer het bord van markthal en dat gaf direct een vertrouwd gevoel. De hal is kleiner dan we gewend zijn. Verder heeft de vereniging gebruik gemaakt van banken in plaats van dranghekken en stoelen. Daardoor oogde de hal met 6 ringen knus en vriendelijk. Af en toe viel er een bank om en er was meer rumoer in de hal. Sommige honden en baasjes moesten daar duidelijk aan wennen.

Gelukkig zijn er nog mogelijkheden om slimmer om te gaan met de beschikbare ruimte. Bijvoorbeeld door de ringtraining buiten te doen. Door de buitenruimte naast de hal te gebruiken voor het stallen van benches en door gesprekken te verplaatsen naar de picknick tafels waardoor het gangpad in het midden vrij blijft om je te verplaatsen. Het is een mooie uitdaging om in deze hal ook de clubmatch succesvol te laten verlopen.

Namens de EVC,
Otto Atema

 PS. Verloren voorwerpen fokdag 12 april 2014 in Barneveld.

Op de fokdag zijn een jas en een fleece vest blijven liggen. De jas is van het merk Tenson , is zwart van kleur met antraciet grijze schouders. De fleece is van het merk NOVA Porto, is donkerblauw van kleur en op de linker borst staat CONQUEST Dynamic Force. Zie foto’s. Wilt u contact opnemen met de EVC wanneer u eigenaar bent van de jas of de fleece? Zij kunnen opgehaald worden bij het secretariaat tijdens de clubmatch op 28 juni 2014 in Barneveld.

Ergens in februari kreeg ik als webmaster een keurige mail in het Nederlands vanuit de Verenigde Staten: “ik schrijf u dit namens mijn vriendin die geen Nederlands schrijft. Zij heeft sinds een aantal jaren een Drentsche Patrijshond maar heeft nog nooit andere Drenten gezien. Zij komt binnenkort naar Nederland en zou graag in contact willen komen met de vereniging. Is dat op deze manier mogelijk”?

Dit was het begin van een uitgebreide e-mailuitwisseling met Ann Barrett uit Sheffield, Massachusetts. Na het overlijden van haar Springer wilde ze een hond die voor de jacht geschikt was, als huishond kon dienen en het erf zou bewaken (ze woont op een boerderij ver van iedereen vandaan).

Na enig zoeken op Internet kwam ze op de Dutch Partridge Dog. Via de Noord-Amerikaanse Drentenvereniging kwam ze in contact met een Amerikaanse Drentenfokker. De deal werd gemaakt en na een aantal weken kon ze de pup afhalen op het vliegveld. Dutchboy Jager (van de Dutchboy kennel) zoals ze hem noemde groeide op tot de ideale hond en deed precies wat ze had gehoopt. Maar…. Het lukte niet om in het echt nog andere Drenten te zien. Met ongeveer 20 a 30 Drenten in een land dat ongeveer 250x groter is dan Nederland, is de kans dat je op een zondagmiddagwandeling er eentje tegen komt dan ook niet zo groot.

In april zou ze met haar zus bij haar nichtje in Amsterdam op bezoek gaan en indien mogelijk wilde ze dolgraag eens andere Drenten zien. Ik heb haar gewezen op de fokdag van 12 april: behalve op het clubkampioenschap zie je nooit meer Drenten bijeen.

Alras werd de afspraak gemaakt om gezamenlijk naar de fokdag te gaan. Op weg naar Barneveld zouden wij ze op het station van Amersfoort oppikken. Ik zou wachten op perron 2 met mijn Drent: dat zou dan haar tweede Drent ooit worden. Zo gezegd zo gedaan en met 5 volwassenen en een Drent doorgereden naar de fokdag.

Het begon buiten op de parkeerplaats al: “hey, look what a gorgeous Drent!” waarna er snel een foto werd gemaakt. Eenmaal binnen werd het eerste halfuur besteed aan het rondkijken naar al die prachtige honden. Daarna knoopte ze met verschillende mensen waaronder voorzitter Marc een praatje aan en legde uit waarom ze hier was. Eigenlijk vond iedereen met wie ze sprak het geweldig dat ze helemaal vanuit Amerika speciaal hiernaartoe gekomen was en zeker toen ze hoorden dat ze nog nooit een andere Drent gezien had!

Ze liet ons de nieuwsbrief zien van de “Drentsche Patrijshond club of North America” (DPCNA) waarin ook een foto van haar hond Jager stond. Het opvallende logo deed een bel rinkelen: dat had ik net nog ergens anders gezien. Ik keek wat rond en zag onze “Vet” Bart van der Pol met een T-shirt lopen met precies dit logo. Hoe kwam dat? Bart vertelde Ann dat hij dit T-shirt twee weken geleden had gekregen. Hij was benoemd tot “Lifetime Honorary Member” van de Amerikaanse club omdat hij hen geholpen heeft met het doen goedkeuren van de Amerikaanse versie van de rasstandaard door de Amerikaanse Kennel Club (AKC). Bovendien vertelde hij Ann dat een van zijn pups (Brooklyn van 't Wijdseland) naar de VS geëmigreerd is en bij de schoonouders van een van de bestuursleden (Jenna Myers) woont. Deze hond heeft inmiddels twee nesten voortgebracht waarmee "zijn" pup mede aan de basis van de Drentenpopulatie in de VS staat (zie hier, blz 3).

Het hoogtepunt voor Ann was de ontmoeting met de honden van de “the Gloucester” kennel. Even dachten we dat het om de oma van haar Jager zou gaan, maar het bleek de zus van de oma. Nou ja, ook leuk. Zeker toen zowel haar zus als haar nicht direct de grote overeenkomst met Jager bemerkte: “it seems a copy of Jager”!

Na nog met verscheidene leden van vereniging gesproken te hebben, werd het bezoek afgesloten met “a typical Dutch lunch”: uitsmijters en een broodje kroket. Geheel voldaan hebben we Ann en haar zus en nicht weer afgezet op station Amersfoort. Het was “a remarkable birthday present” (ze was 11 april jarig) en dat was het zeker.

Arjan

De fokdag van april 2014 is weer achter de rug. Zoals altijd was ik nieuwsgierig naar wat er ook deze keer weer aan nakomelingen te zien zou zijn. De spanning van de fokker en de reuhouder over het eindresultaat en de spanning van de eigenaren van de hondjes die (vaak voor de eerste keer) gekeurd worden. Zoals elke keer loop ik met de camera rond om mooie nesten op de plaat te zetten. Wat me deze keer weer opviel (en dat was alleen maar in de ochtend) was het veranderend beeld van de Drent. Heel veel Drentenhonden die ik zag, waren in mijn ogen te licht, te sierlijk en te elegant. Racy noemt men dat. En dat is iets dat volgens de ras standaard van de Drentsche Patrijshond niet gewenst is.

De beoordeling van de keurmeesters is belangrijk, want een Drent die te licht en te elegant is en die toch een ZG of zelfs een U krijgt, draagt er toe bij dat deze rasstandaard niet meer gehanteerd wordt. Natuurlijk zijn er verschillende lijnen in ons ras, maar ik meen me te herinneren dat de Drentsche Patrijshond wordt beschreven als een boerenerf hond, een waakhond en een jachthond. Wat ik vaak zag was een te licht en te sierlijk hondje, dat me deed denken aan de Heidewachtel. Nu weet ik wel dat de jagers onder ons zullen zeggen dat het voor de “jacht” is dat deze honden zo klein en sierlijk moeten zijn, maar ik heb zelf Drenten die een fors formaat hebben en die toch de hele dag, uitstekend in het veld presteren. Wat wel belangrijk is, is dat ze functioneel gebouwd zijn. Want een hond die niet goed gebouwd is, kan niet de hele dag in het veld jagen.

Waar ik ook van onder de indruk was, dat was het angstige gedrag van verschillende hondjes. OK het is misschien de eerste keer dat zo’n jonge hond in aanraking komt met een keurmeester en dat hij betast wordt (daar zou de eigenaar heel veel aan kunnen doen), maar een Drent die min of meer op zijn buik door de ring gaat en waarvan de staart en zo ongeveer bij de keel uitkomt, heeft wat mij betreft een angstig karakter en daar maak ik me zorgen over. In het boek van Janny Offereins kun je lezen dat de Drent een stabiele, (misschien enigszins afstandelijke) hond is, die zelfstandig kan functioneren. Dat mis ik in veel gevallen.

De nieuwe tijdelijke hal in Barneveld is klein. Dit houdt in dat er weinig ruimte is tot manoeuvreren met je hond. Elke keer weer zie ik mensen die heel gezellig met elkaar staan te praten, terwijl de hond lekker om ze heen zwabbert en een bewegingsruimte heeft van soms wel een meter tot meer. Dan schrikt men zich een ongeluk wanneer er ineens een botsing tussen 2 honden ontstaat. Dat had je natuurlijk best kunnen voorkomen door

1. je hond kort bij je te houden
2. er op te letten dat hij/zij niet gaat fixeren op die andere hond, want dan kun je er donder op zeggen dat er een botsing gaat ontstaan.

De honden krijgen al heel veel prikkels en zijn gespannen (helemaal wanneer ze gedruppeld zijn voor het PRA onderzoek waardoor ze bijna niets zien) en dan heb je voor je het weet een ongelukkige botsing. Houd daar rekening mee wanneer je met je hond op een tentoonstelling of een fokdag bent. Maar genoeg hierover. Ik heb genoten, heb leuke foto’s kunnen maken en ik wil benadrukken dat de hond waarmee je naar de fokdag of tentoonstelling gaat, dezelfde hond is waarmee je weer naar huis gaat. De beoordeling is een momentopname en als die niet is wat je er van verwachtte, dan moet je bedenken dat het toch dat hondje is waar je zielsveel van houdt.

Beginnende keurmeesters doen er wellicht ook goed aan om af en toe nog eens even naar deze rasstandaard te kijken. Daarbij mag je er ook van uit gaan dat alleen de hond gekeurd wordt!

J. Broekman - Dekker

Drentelen met een Drent vanuit een tent

Het is weer zover. De Drentenwandeling staat op het program. Onze hond van 10 maanden, Tommie van de Lage Nesse, wij, zijn baasjes, Gert-Jan en Bianca Rodenburg hebben er zin in! We combineren het deze keer met het testen van de nieuwe tent op een camping in Ede, en daarbij testen we tevens het kamperen met een hond. Dus vrijdagmiddag met een volle wagen en een opgewonden hond op weg naar Camping Zuid Ginkel.
Het was heerlijk weer en dat bleef het. De tent stond al snel terwijl Tommie vond dat gras wegkrabben ook een leuke bezigheid is. Na de tweede kuil had Gert-Jan hem dat snel afgeleerd. We moesten eten en wisten dat Juffrouw Tok de volgende dag de Drentenpittstop zou zijn dus daar konden we terecht met hond! Na een avondrondje op de hei gingen we eten. Het smaakte erg goed en Tommie vermaakte zich zo goed dat de hele tafel ervan schudde. Nadien was het lekker rusten in ons polyester huis.

De volgende ochtend floten de vogels al vroeg en de zon wekte ons drietjes. Na het ontbijt vertrokken we naar de verzamelplek 3 km verderop. We waren vrij op tijd maar er liepen al vele Drenten rond.

Hoe het verder ging leest u in de komende "Onze Drent" :-)

Bianca Rodenburg

Luuk kwam, zag en …wist niet wat hem overkwam

“1, 2, 3, 4, 5 …60(!) Vriendjes en vriendinnetjes?!”

Ik kan mij zo voorstellen dat het dat was, wat door het koppie van onze jonge Drent Luuk (Jelle vd Olinckhoeve) heen schoot, toen wij zaterdag 29 maart bij de Ginkelse Heide aankwamen. We hadden ons namelijk aangemeld voor de zonovergoten Drenten Voorjaarswandeling bij Ede.

Luuk is inmiddels ruim 10 maanden en we vonden het tijd worden om zijn ‘horizon’ verder te verbreden.

Hoe dat verder is gegaan leest u in de komende "Onze Drent" :-)

Marjo Timmer

Nog even en het is zo ver: onze Voorjaarswandeling op de Ginkelse Heide.

Ik heb als lid van onze vereniging en als filmmaker in overleg met de evenementencommissie voorgesteld om van dit evenement opnamen te maken en die op dvd te zetten. De locatie ken ik goed vanwege het feit dat ik voor de “Arnhem veteranen” menig keer de jaarlijkse herdenkingen heb mogen filmen. Niet lang na het overlijden van mijn Drent en grote vriend Boy van de Meerpoel in Juli 2013 ben ik lid geworden van de vereniging. Het verlies hakte er zo in dat ik heb besloten mijn diensten voor de vereniging aan te bieden om zodoende nog wat te kunnen betekenen voor dit prachtige ras. Vanwege mijn leeftijd (73) zit de aanschaf van een pup er niet meer in. Wellicht zou een vakantieopvang zo nu en dan wat van het gemis weg kunnen nemen.

Het maken van de film

Om te beginnen zou ik de film willen opdragen aan mijn overleden Drent Boy! Maar natuurlijk ook aan alle Drenten die zijn overleden en nog steeds in onze gedachten voortleven.

Omdat de wandeling ons voert over het voormalige landingsterrein uit 1944 en dus historisch gezien nog steeds tot de verbeelding spreekt, zal ik kort na de “intro” van de film een oud origineel zwart wit filmpje uit september 1944 de landingen van toen in beeld brengen. Daarna zal ik natuurlijk alle aandacht gaan besteden aan onze geliefde Drenten en hun baasjes. Dat begint reeds een half uur voor aanvang tijdens de aankomst op het parkeerterrein bij het losloopgebied waar we samen wat kunnen drinken voor we aan de wandeling beginnen. Gedurende de wandeling zal ik proberen zoveel mogelijke actie in beeld te brengen alsook close ups en beelden in samenhang met de prachtige omgeving.

Als we na de wandeling uitrusten bij Restaurant Juffrouw Tok op ongeveer 1.5 km van de parkeerplaats wil ik daar nog graag wat korte verhalen van de wandelaars over hun band met hun Drent op beeld vastleggen. Dus… wie wil kan zijn of haar verhaal kwijt.

Historische omgeving

Het heidegebied staat algemeen bekent als historisch gebied waar Britse luchtlandings-troepen in het kader van Operatie Market Garden in September 1944 de grootste landing in hun geschiedenis uitvoerden. Zoals de meesten onder u wel weten was het doel van de operaties, de brug bij Arnhem te bezetten, maar dat bleek al gauw “een brug te ver”. Ieder jaar vinden er in September herdenkingen plaats rond het Airborne Monument nabij de schaapskooi niet ver van het restaurant “Juffrouw Tok”. Dit jaar zal 70^ste herdenking sinds 1944 plaatshebben.

Tijdens de eerste wereldoorlog was de Edese en Ginkelse Heide het toevluchtsoord voor duizenden Belgische vluchtelingen die na de val van Antwerpen in Oktober 1914 naar Nederland waren gekomen en hier ondergebracht werden in het vluchtoord Ede. Een monument markeert de plaats waar het vluchtoord ooit gestaan heeft.
Voor meer informatie hierover zie o.a. deze website.

Aan de Westelijke kant van de heide, langs het Edese bos herinneren loopgraven nog aan het feit dat tijdens die eerste wereldoorlog hier door gemobiliseerde Nederlandse militairen flink werd geoefend.

Tenslotte

Ik hoop, net als alle deelnemers natuurlijk, dat de weergoden met ons zullen zijn op deze voorjaarswandeling. Wat mijzelf betreft, zal ik mijn uiterste best doen om van alle impressies van deze dag een film te maken die de toets der kritiek kan doorstaan. Ik kan het echter niet alleen, uw medewerking in het welslagen is zeker nodig.

U en uw Drent zijn deze dag de hoofdrolspelers en als zodanig het belangrijkste element in de film. Of uw Drent echter altijd doet wat u graag zou willen, is maar de vraag. Dat zal dan ook het enige onvoorspelbare element in de film zijn,

Tot ziens op 29 maart.

Ton Pas (Filmmaker).

Noot van de webredactie:

Een korte samenvatting van de film zal achteraf in een soort YouTube kwaliteit via de website beken kunnen worden. Ieder die dat wil kan vervolgens de DVD met de volledige opnamen in hoge kwaliteit tegen een geringe onkostenvergoeding bij Ton kunnen nabestellen.

Onze nieuwe GROTE vriend Hidde is sinds 23 december bij ons!

Op 20 oktober is onze vorige Drent Aras Muffty van Selihof overleden: hij mocht 13 jaar en 4 maanden worden. Aras hadden we als pup in huis gehaald. Hij groeide uit tot een fantastische hond. Toen Aras overleed was ons verdriet groot, heel erg groot. En wat een leegte in huis, daar waar altijd zijn mand stond was het zo leeg. Nu en dan vond ik nog wat van hem in huis zoals een kauwstok achter een deur, weer die pijn. Geen blijde begroeting als je thuis kwam…..al was je maar 2 minuten weggeweest. En wat bleef het akelig schoon in huis. De kinderen het huis uit, geen hond meer. Ons huis was koud en leeg.

Er kwam een mogelijke pup op ons pad……maar het voelde nog niet goed. Het was té snel. Uiteindelijk hadden we beiden zoiets van: geen nieuwe hond meer …..voorlopig toch! Aras kregen we er toch niet mee terug en het was hem die we zo misten.

De medaille had, eerlijk gezegd, immers ook een andere zijde…..meer vrijheid, geen rekening meer houden met……we gaan meer reizen maken enz enz, maar het huis bleef koud en leeg…… en ach, echte globetrotters zijn we nooit geweest.

Toen, bij toeval (al geloof ik niet in toeval), kwam ik terecht bij de herplaatserslijst op de website van de Drentsche Patrijshond. En daar stond o.a. Hidde, een reutje van bijna 2 jaar dat een nieuwe mand zocht. Hidde was, wegens omstandigheden, terug bij zijn fokker Bas en Mieke van Berkel-Donjacour (kennel van ‘t Beemdveld). We namen contact op met contactpersoon Marja van de overplaatslijst en zij bracht ons weer in contact met hun. Na een 1^e uitgebreid telefooncontact en wat heen en weer mailen maakten we een afspraak om eens kennis met Hidde te komen maken. We hadden van Bas en Mieke al een duidelijk en eerlijk beeld geschetst gekregen over Hidde. Een vrolijke, actieve, lieve, aanhankelijke Drent die ook héél ondeugend kon zijn en op sommige gebieden een beetje “heropvoeding” wel nodig had. Dat schrok ons niet af, we zijn graag met onze hond bezig. Maar we waren wel blij dat we zo’n eerlijke informatie kregen, dat kan alleen maar ten goede komen voor het dier als de (nieuwe) eigenaar weet waar hij aan begint!

Enfin, 23 december dus op weg naar Veghel, een klein 1,5 uur rijden van onze woonplaats. Na een vriendelijke ontvangst ging de kamerdeur open en daar stond Hidde. Goed wakend onder de noemer waakhond maar ook een klein beetje schichtig. Wij hebben hem gewoon genegeerd op dat moment. Gelukkig was het ijs heel erg snel gebroken en maakten we echt kennis met hem en met de andere leden van zijn “roedel”.

We hebben nog uitgebreid gepraat met Bas en Mieke, over Hidde maar ook over ons. Het was natuurlijk ook fijn als zij wisten waar Hidde terechtkwam. Daarna gezamenlijk een wandeling gaan maken, samen met de andere honden uit het roedel. Zo konden we Hidde ook eens zien en meemaken in de vrijheid van de natuur. Voor ons voelde het goed en voor de fokker gelukkig ook dus Hidde mocht mee! Vooralsnog een maand op proef, want mocht het echt niet gaan dan mocht hij altijd terug komen.

In de autobench een voorbeeldige hond, de hele reis. Eenmaal thuis en uit de auto ging hij er bijna vandoor, hij is snel maar wij waren Godzijdank net iets sneller. In zijn nieuwe thuis werd natuurlijk alles uitgebreid besnuffeld en werd kennis gemaakt met allerlei nieuwe geluiden zoals het neerlaten van de rolluiken. Oeffff, dat was schrikken! Onze redelijke grote tuin was (en is nog steeds) een walhalla, daar viel toch veel te ontdekken! Hij was gewend te slapen in de bench dus die hebben wij in de keuken gezet en vanaf de 1^e nacht is dat prima gegaan.

Natuurlijk, er zijn -zoals we wisten- wat aandachtspuntjes. Zo kun je geen eten binnen zijn bereik zetten want dan heeft hij het te pakken, al wordt dat steeds minder. Omdat we constant opletten en hem corrigeren. Hij sprong de 2^e dag op het aanrecht met zijn voorpoten waardoor hij net terecht kwam op een bord dat daar stond. Dat kletterde met veel kabaal op de grond en daar is hij toch wel behoorlijk van geschrokken. Sindsdien beperkt hij het tot snuffelend langs het aanrecht schuiven. Ook trekt hij heel hard aan de lijn maar gek genoeg alleen bij zijn bazinnetje. Baasje heeft hem heel goed onder controle. Hier wordt allemaal aan gewerkt en elke dag maken we nieuwe vorderingen. We gaan op training en oefenen vrijwel dagelijks thuis. Ook met zijn afkeer voor bepaalde dingen of handelingen gaan we liefdevol en met geduld om en ook hier winnen we steeds meer terrein én zijn vertrouwen.

Terwijl ik dit schrijf is Hidde dik 2 weken bij ons en het is alweer zó vertrouwd.

Hij is lief, aanhankelijk, braaf, speels, trouw, kan goed alleen thuis zijn, gaat mee in de auto, gaat zonder problemen in zijn bench als dat nodig is, maakt niks kapot in huis en luistert goed. We gaan naar een losloopgebied dat vrij groot is maar hij blijft altijd in onze buurt en is heel sociaal naar andere honden en mensen. Hij luistert goed als wij -om hem te testen- roepen. Komt braaf voor en krijgt dan uiteraard een kleine beloning. Maar natuurlijk is hij ook ondeugend en juist dat vinden wij zijn charme. Hij is op een leuke manier ondeugend, op een speelse manier. En we weten, bij een Drent moet men van humor voorzien zijn !!
We zijn echt heel erg blij dat Hidde bij ons is mogen komen en we denken dat dit visa versa is!

Natuurlijk, hij kan Aras niet vervangen, maar dat is ook niet de bedoeling. Aras was Aras en Hidde is Hidde. Twee lieve honden met overeenkomsten maar ook verschillen. Elk met hun eigen karaktertje, hun eigen persoonlijkheid, maar beiden fantastische honden!

Een ding is heel zeker: Hidde hoort hier helemaal thuis en gaat nooit meer weg!

Ons huis is weer warm en gevuld met de liefde van en voor een Drent!

Paul en Annemie Vroemen

Dinsdag 19 november vol verwachting naar Woudenberg getogen voor een voorlichtingsavond over populatiemanagement.
Populatiemanagement? Nog nooit van het woord gehoord maar ik liet me graag verrassen. Er was wat misverstand over de aanvangstijd omdat die in OD en op de website net wat anders vermeld stond zodat er wat tijd was om oude bekenden te begroeten en te genieten van de koffie.

Om 8-uur introduceerde voorzitter Marc Massaar van Schaik de spreekster van deze avond: Myrthe Maurice van de SZH die, geflankeerd door Kor Oldenbroek (mede-auteur van ‘Fokken van rashonden’ van de Raad van Beheer) ons kwam bijpraten over verschillende zaken die bij het “managen” van een populatie horen. Na het algemene deel zou ze dieper ingaan op de status van het ras van de Drentsche Patrijshond. Ze had hiervoor ZooEasy “leeg getrokken” en eens goed naar die data gekeken. Om iedereen gerust te stellen, merkte ze op dat de gegevens geanonimiseerd waren.

Ondanks de aanvankelijke wat erg Jip-en-Janneke-achtige benadering van de verschillende onderdelen, bleek Myrthe een goede spreekster die in hoog tempo de verschillende onderdelen (DNA, Genen, Allelen (had ik nog nooit van gehoord), Inteelt en Verwantschap) de revue liet passeren. Ik heb in de derde klas biologie laten vallen waardoor de gehele erfelijkheidsleer zo goed als volledig aan mij voorbij gegaan is :-).

Duidelijk werd dat het geheel een zaak van kansberekening is. Pups erven 50% van het erfelijk materiaal van de reu en 50% van de teef. Kruis je vader met dochter dan zijn er 4 mogelijke combinaties (zie plaatje). Die zullen natuurlijk niet allemaal in ieder nest met 4 of meer pups voor komen, maar gemeten over een grote groep zullen ze dat wel in gelijke mate doen. Het probleem zit 'm dan in de 2x licht-groen. Als daar een niet dominante, nadelige eigenschap in zit, dan zal die nergens voorkomen tot je een pup krijgt met 2x licht-groen (omcirkelde deel). In dit geval is er dus in het laatste nest sprake van 3 dragers (minimaal 1x licht-groen) en een lijder (2x licht-groen).

Vervolgens werd ingegaan op het effect van inteelt: de zogeheten inteeltdepressie. Dit is een langzaam optredend fenomeen waardoor de gezondheid van de inteeltgroep langzaam maar zeker achteruit gaat. Het manifesteert zich door een afnemende nestgrootte, afnemende leeftijd en afnemend gewicht (zie plaatje). Na nog een spoedcursus Allelen (ging voor mij te snel, maar gelukkig is er internet) kwamen we aan bij de situatie van de Drentsche Patrijshond.

Myrthe liet aan de hand van allerlei plaatjes zien hoe het er voorstaat (leden met een inlogcode kunnen de PowerPoint bekijken) en wat er gedaan kan worden om het ras gezond te houden. Ze maakte duidelijk dat zij goed begreep dat fokkers (die in grote getale aanwezig waren) een eigen lijn willen voortbrengen maar liet ook goed zien wat hierbij de valkuilen zijn. Ook liet ze aan de hand van een voorbeeld van Zweedse wolven zien dat, hoewel inteelt een gevaar is voor de gezondheid van het ras, het vrij makkelijk te herstellen is door een paar keer reuen en teven te gebruiken die genetisch zo ver mogelijk verwijderd zijn van de inteelt populatie. Meer informatie hierover is makkelijk te vinden (zoek maar eens op “inbreeding depression dogs”).

Na nog duidelijk te hebben gemaakt wat verwantschap is en dat het iets anders is dan inteelt (maar er wel aan gerelateerd), was het tijd voor vragen van uit de zaal.

Zoals te verwachtte viel, waren er redelijk wat vragen over hoe je een en ander kon combineren: en een zo gezond mogelijk ras en een eigen lijn waarbij die eigenschappen die jij graag ziet optimaal naar voren komen.

De spreekster begreep de dilemma’s van de fokkers maar maakte duidelijk dat wetenschappelijk onderzoek heel duidelijk heeft aangetoond dat je niet moet marchanderen en niet kunt aankomen met “ja maar mijn hond……” Voor individuele gevallen kan het best goed gaan, maar voor de gehele populatie zeker niet!

Het deed mij sterk denken aan de vergoelijkende verhalen die je altijd hoort over roken: nou, zo slecht is het niet want mijn opa is 85 en heeft z’n hele leven een pakje per dag gerookt. Statistiek is en blijft een lastig iets!

Na afloop van de lezing was er zowaar nog een gratis toetjes-buffet (over van een ander partijtje) en kon iedereen, gewapend met een bordje met taart, cake en andere lekkernijen, met zijn/haar vragen bij Myrthe en Kor terecht hetgeen dan ook volop werd gedaan.

Al met al een zeer boeiende avond die smaakt naar meer!

Arjan van Hessen

Zaterdag 9 november vroeg op om koffie te zetten voor de deelnemers. Onderweg in de auto naar Rockanje zien we de laatste bui voorbij trekken. De herfst is begonnen en toch zijn de weergoden ons goed gezind. Tijdens de wandeling is het droog en klaart de lucht op. Wel staat er een stevige wind die vele kite srfers naar het strand trekt.

Op de parkeerplaats verzamelen de deelnemers zich om de koffietafel en de honden starten met een eerste voorzichtige kennismaking. Boven verwachting zijn er toch weer 35 Drenten aanwezig met 1 of meer baasjes en aanhang. Zelfs de Irish Softcoated Wheaten Terrier wordt snel in de groep opgenomen. Dan begint de wandeling. Eerst zijn de honden nog aan de lijn, maar na het fotomoment op de trap mogen ze eindelijk los. Wat een feest: rennen, zwemmen, ravotten, jutten en vriendjes maken. Verder was het rustig op het strand met een enkele ruiter, fietser en wandelaar. Aanlijnen was niet nodig en alle honden bleven goed in zicht van hun baas.

De wandeling eindigde bij de Salsa Beach club waar de uitbater een verse pan soep voor ons had bereid. Kortom een geslaagd en gezellig evenement, zoals ook blijkt uit de foto’s op de website. Na de lunch onderweg naar huis betrekt de lucht en vallen de eerste druppels. Echt herfst, met één felle opklaring precies tijdens de wandeling. Wat een mazzel!

Tot de volgende keer, Otto

Op de clubmatch 2013, kon u niet om hem heen! Klaas Kanis, onze verenigingsfotograaf, flitste er weer op los!
Binnenkort is er een reportage te zien van zijn foto's op de website van deze mooie dag. Even lekker nagenieten.
Als u er niet was, dan ziet u wat u gemist heeft! Niet getreurd, volgend jaar bent u er toch weer bij?

Klaas stelt zichzelf aan u voor:

Velen kennen mij als verenigingsfotograaf die al weer een aantal jaren tijdens fokdagen en de clubmatch rondhuppelt met zijn camera.
Altijd op zoek naar mooie momenten om vast te leggen. Dat is de uitdaging die ik in een dagimpressie aanga. De kern, althans voor mij, is de interactie zoeken tussen u en uw hond. Jullie zullen het toch met me eens zijn dat jullie hond een wezenlijk onderdeel is van uw leven.

Zoals gezegd ben Klaas Kanis, getrouwd met Gerda en trotse vader van 3 kinderen, te weten Charlotte van 10, Sander van 8 en Martijn van 4,5 jaar. Inmiddels wonen we alweer met veel plezier 12 jaar in Zuidlaren. (Drenthe). In het dagelijks leven ben ik toezichthouder Milieu bij de gemeente Veendam/Pekela. Dit houdt in dat ik toe zie  op de naleving van de (vergunning)voorschriften bij hoofdzakelijk industriële bedrijven. 

In de fotografie ben ik erg actief en veelzijdig. De hoofdtak is vooral wildlife-fotografie. Daarnaast uiteraard, honden en paardenfotografie, maar ook urban (hele oude gebouwen en machines) en modelfotografie in combinatie met oude gebouwen of voertuigen (dus geen studiowerk).
Naast al deze fotografie houd ik mij bezig met fotorestauratie en het scannen van foto's, negatieven en dia's. Ten slotte maak ik levenslooppresentaties met muziek en toebehoren van geboorte tot dood voor in de aula en verwerk die later bijv. in een fotoboek of dvd.

Ik besef dat het een heel rijtje is, maar zolang het plezier in dit alles er is, blijft het leuk om te doen. Zijn er vragen? Schiet mij maar aan tijdens de fokdagen of clubmatch of anders staan mijn gegevens wel in het blad Onze Drent (dat hebben we toch allemaal?) en op de website.

Klaas Kanis

Op 8 juni werd weer de jaarlijkse Kampioenschapsclubmatch gehouden. Naast de fokdagen en de wandelingen is dit toch wel HET evenement van onze Rasvereniging. Jaarlijks doen zo’n 150 à 180 honden mee. Een gebeuren waar niet alleen de EVC maar ook menige Drentenbaas naar uitkijkt.   Een dag waar velen hun Drent komen showen, reu of teef, groot of klein, wit met meer of minder bruin, maar hoe het ook zij, ze komen met de allerliefste Drent van de wereld!

Want dat zijn onze Drenten: betrouwbare kameraden, die graag met ons op pad gaan. Soms iets minder graag naar zo’n groot gebeuren als de clubmatch, maar, waar de baas is, wil ook zijn Drent zijn. Met welke kwalificatie baas en Drent dan ook naar huis gaan, onze eigen Drent is altijd de mooiste en zeker de liefste!

Sinds zes jaar zit ik in de EVC en doe ik de clubmatch. Het leuke hiervan is dat je veel honden ‘leert kennen’. Vaak ken ik zodoende eerder de hond dan de baas. Tijdens de clubmatch zelf probeer ik dan hond en baas visueel te combineren en ‘op te slaan’. Een sport op zich!! Boeiend is ook om te zien hoe men met zijn of haar hond omgaat. Soms speelt enige spanning bij de baas een rol, maar heeft de hond daar minder last van en vindt het een uitgelezen gelegenheid om eens met veel maatjes kennis te maken. Jammer voor hem dat de baas dit meestal niet door laat gaan: die heeft nu serieuzere zaken aan zijn hoofd…….

Tijdpad

Voordat het zover is heeft de evenementencommissie heel wat werk te verzetten. Dat begint al een jaar van tevoren, wanneer de hal gereserveerd wordt en de keurmeesters aangeschreven worden. Dit wordt door Hans (van Egeter) geregeld.

In februari ga ik de matchlogbeheerder inlichten over het tijdpad van de online-inschrijvingen:

• wanneer de inschrijving van start moet gaan,
• wanneer deze sluit
• op welke dag alles gereed moet zijn voor verwerking in de catalogus.

Het gaat dan om de namen van de honden, in welke klasse, bij welke keurmeester, welke ring, lijst van alle exposanten, een beschrijving van het hele gebeuren enz.

In maart gaat de convocatie naar de website van de vereniging en de kopij met convocatie en papieren inschrijfformulier naar Onze Drent. Dan komen vervolgens de inschrijvingen op gang. Ik check dan namen en gegevens van de inschrijvers en hun honden. Het gebeurt nogal eens dat men i.p.v. de stamboomnaam de roepnaam van de hond opgeeft. Ook de kennelnaam ligt niet altijd meer vers in het geheugen, maar dat geeft niet: wij zijn er tenslotte voor om de-puntjes-op-de-i te zetten.

Ondertussen heeft Otto (Atema) de bekers besteld voor alle honden die geplaatst zullen worden. Ook heeft hij (sinds dit jaar) de keurverslagen gedigitaliseerd, zodat op 8 juni alles direct (digitaal) ingevoerd kan worden; dat scheelt weer een hoop tijd en overtypefouten. We hopen dat dit net zo goed verloopt als op afgelopen fokdag!

Ruim een week voor de clubmatch gaan de bevestigingsbrieven de deur uit naar alle exposanten.

De dag voor de clubmatch gaan we met de leden van de EVC de hal opbouwen, secretariaatskraam, pupinfo-kraam, de hekken, afrastering, alle benodigdheden voor de keurmeesters, schrijvers en ringcommissarissen klaarleggen enz. Gelukkig hebben we de laatste tijd daarbij assistentie van Wilma de Graaff en Yvonne Majolee. Ook tijdens de clubmatch zelf worden we vaak door hen geholpen. Met het opbouwen en afbreken kunnen we ook nog een paar sterke mannenhanden gebruiken. Dus wie zich aangesproken voelt, die melde zich…! We zullen er blij mee zijn!

De grote dag

Dan breekt de grote dag aan. Om 8.00 u melden zich vaak al de vroegste ‘klanten’. Van lieverlee wordt het steeds gezelliger. De clubmatch is altijd een leuk en sportief gebeuren. Een dag waar altijd met plezier op teruggekeken wordt door de EVC.

Voor de kinderen wordt iets leuks georganiseerd. Daarnaast kunnen zij met hun hond deelnemen aan de Kind/Hondshow. Inschrijven daarvoor kan tot woensdag 22 mei, maar ook 8 juni kun je je ter plekke nog opgeven!

Betsy Duifhuizen-v.d. Scheur

De naam doet vermoeden dat de Drentsche Patrijshond vooral in Drenthe woont, maar is dat ook zo? Tijdens mijn weekend-wandelingen met hond Pepper in de bossen rondom Utrecht kom ik eigenlijk “best vaak” andere Drenten tegen en dat leidde ertoe dat ik eens wilde uitzoeken of de kans op een ontmoeting met een Drent nu overal even groot is of dat die in Drenthe veel groter is dan in “mijn bossen".

Natuurlijk waren het (vooral) honden op boerderijen en landhuizen, in steden en dorpen uit Drenthe waarmee in de jaren voor de oorlog het ras van de Drentsche Patrijshond werd "gecreëerd", maar het is geen wet van Meden en Perzen dat nu, meer dan 75 jaar na de oprichting van de vereniging, de Drent vooral in Drenthe zou moeten wonen. De hond is immers zo leuk dat je je heel goed kunt voorstellen dat tegenwoordig de verdeling redelijk homogeen is in Nederland. Waarbij we homogeen kunnen beschouwen als evenredig verdeeld over het oppervlakte per provincie of evenredig verdeeld over de aanwezige bewoners. We zullen hieronder beide bekijken.

Hoe dit aan te pakken

Maar hoe kun je nu nagaan of dit ook zo is? Anders dan voor huizen, kinderen en inkomsten bestaat er immers geen aangifteplicht voor het type hond. Om toch een idee te kunnen krijgen over de verdeling van Drenten over het land moest worden teruggevallen op de ledenlijst van de vereniging. Natuurlijk is het (helaas) niet zo dat iedereen die een Drent heeft ook lid is van de vereniging, maar goed, je moet wat. De geanonimiseerde lijst van leden van de vereniging (1358 leden, woonachtig in Nederland), werd gebruikt om het aantal leden van de vereniging per gemeente te bepalen.

Bezwaar

Natuurlijk is het aantal leden van de VDP veel kleiner dan het aantal Drentsche Patrijshonden en bovendien wordt door het aantal leden te gebruiken geen rekening gehouden met het aantal Drenten per lid (een fokker met 16 Drenten in Zeeland telt even zwaar als ondergetekende met slechts één Drent). Maar betere data waren nu eenmaal niet beschikbaar.

Uitslag

Verrassend genoeg bleek dat de gemeente Haarlemmermeer met 22 leden van de VDP de lijst aan te voeren, direct gevolgd door Rotterdam (20) en Den Haag (18). Tja, daar zit geen woord Drents tussen!

Natuurlijk is het zo dat, bij een evenredige verdeling van de Drenten over Nederland de grootste gemeenten ook het meeste aantal Drenten zouden bevatten, maar Haarlemmermeer is qua inwonertal (144000) beslist geen grote gemeente.
Op deze manier werd ook het aantal Drenten per provincie berekend. De uitkomst is wederom niet verassend: de meeste Drenten wonen in de provincies met de meeste inwoners!

Om nu toch een realistisch beeld te krijgen van de verdeling per provincie is het aantal Drenten per 10.000 inwoners berekend; dat verandert de zaak behoorlijk! De meeste Drenten wonen nog steeds in Zuid-Holland, maar die provincie telt wel meer dan 7x het aantal bewoners van de provincie Drenthe.

Gecorrigeerd voor het aantal inwoners per provincie blijkt Drenthe veruit de populairste provincie voor de Drent: het aantal Drenten per 10.000 inwoners is er met 2.39 meer dan 2x zo hoog als bij de nummer 2 (Gelderland met 1.14) en nummer 3 (Groningen met 1.12) (zie bijbehorende plaatje).

We kunnen dus met een gerust hart stellen dat Drenthe nog steeds DE provincie is voor de Drent.

Oppervlakte

Deze rekenoefening geeft wel een antwoord op de titelvraag maar niet op de mijn oorspronkelijke vraag: Is de kans op een Drent in de bossen van Utrecht nu even groot als in elk willekeurig bos in Nederland?

Om dit te berekenen hebben we het aantal Drenten per provincie gedeeld door het oppervlakte van die provincie. En dan krijgen we weer een ander beeld. Zuid-Holland, de provincie met de meeste Drenten, is helemaal niet zo groot en heeft het hoogste aantal Drenten/km² . Maar Utrecht is een goede tweede en dus is de kans dat ik andere Drenten tegen kom in “mijn” bossen in Utrecht fors hoger dan in de andere provincies (met uitzondering van Zuid-Holland natuurlijk).

Arjan van Hessen

PS. de gegevens over de provincies werden uit deze website gehaald.
PPS. Een volledig overzicht van het aantal VDP-leden per gemeente is hier te vinden.

Aanstaande zaterdag is er weer een fokdag. Een spannend moment voor de fokker en de puppykopers. De fokker is benieuwd naar de nakomelingen en wil weten of de combinatie met de dekreu een goede was. De puppykopers willen weten hoe hun inmiddels jonge hond wordt beoordeeld. Hoe zien de broertjes en zusjes eruit? Voor een aantal van hen zal het een kennismaking met het showen zijn; zij krijgen voor het eerst een objectieve beoordeling van hun hond. Want je eigen hond is natuurlijk altijd mooi en lief! Een mooi verslag kan een reden zijn om vaker te gaan showen of wellicht een inspiratie zijn om zelf te gaan fokken. Daarnaast is de fokdag natuurlijk ook een gezellig weerzien tussen fokker en puppykopers.

De EVC is al weer druk met de voorbereidingen. Renate Schouten heeft de nesten uitgenodigd, een ringindeling gemaakt en een lijst samengesteld voor het PRA onderzoek. Dit oogonderzoek kan voor leden van de vereniging tegen een gereduceerd tarief worden uitgevoerd, doen dus! Hans Egeter heeft de markthal besproken en afspraken met de catering gemaakt. Verder heeft hij de keurmeesters, schrijvers en de ringbegeleiders uitgenodigd en ingedeeld. Aanstaande vrijdag gaan we samen de hal opbouwen en alles gereed zetten. Dat is één van de leuke aspecten van deze commissie: samen je schouders ergens onder zetten en de combinatie van denken (administratie) en doen (tafels en stoelen sjouwen). Gelukkig krijgen we komend weekend hulp van Wilma en Yvonne, maar sterke mannen zijn ook welkom voor het zware werk. Aanmelden kan met een simpel telefoontje naar één van de EVC leden of loop zaterdag even langs bij het secretariaat!

Dit jaar gaan we tijdens de fokdag starten met digitale beoordelingsformulieren. De schrijver heeft nu een laptop en USB in plaats van pen en papier, dat zal voor het publiek wel even wennen zijn. De beoordelingen printen we nog wel uit bij het secretariaat, zodat de fokker de verslagen net als vroeger gewoon kan uitreiken. Maar in de toekomst kunnen we de verslagen ook per email gaan versturen. De digitale formulieren hebben vooral als voordeel dat we geschreven verslagen achteraf niet hoeven over te typen en dat de gegevens veel sneller kunnen verschijnen in het register en op de website. Als de proef met de digitale formulieren slaagt, dan zullen we ze ook gaan gebruiken bij de kampioenschapsclubmatch op 8 juni van dit jaar.

Het laatste nieuwtje is dat we 13 april een leuke attractie hebben voor de kinderen. Het wordt weer gezellig en ik kijk er nu al naar uit. Tot zaterdag!

Graag maak ik, Otto Atema, van dit blog gebruik om iets te vertellen over de evenementencommissie (EVC). De commissie bestaat uit 4 leden die jaarlijks een aantal evenementen organiseren. Dit blog gaat over de Drentenwandeling. Later volgen een blog over de fokdag en een blog over de clubmatch. Met het blog willen we jullie kennis laten maken met de activiteiten binnen een commissie en met de voorbereiding van een evenement.

We kiezen eerst een datum en een locatie, in dit geval 23 maart in Ede. Bij de locatie houden we rekening met bereikbaarheid, voldoende parkeergelegenheid en een veilig en overzichtelijk terrein om veel honden tegelijk los te laten lopen. De datum kiezen we zo dat die niet samenvalt met andere activiteiten (shows, wedstrijden, etc.), hoewel dat niet altijd mogelijk is. Dan volgt de aankondiging op de website en in Onze Drent met een e-mailadres om je aan te melden. Verder maken we een afspraak met een horecagelegenheid in de buurt voor een bezoekje na de wandeling en waar honden welkom zijn. Tenslotte zoeken we uit welke dierenarts in de omgeving dienst heeft.

Op de dag van de wandeling hangen we vlaggen op bij de parkeerplaats en regelen we de ontvangst met koffie, thee, limonade, cake, water en lekkers voor de honden. We zorgen voor afvalzakken zodat we geen rommel achterlaten. We heten de deelnemers welkom en laten de signalen (fluit, toeter) horen die we gebruiken om de honden aan te lijnen en om de honden vrij te geven. Tijdens de wandeling houden EVC leden een oogje in het zeil zodat we niemand vergeten en geen honden kwijt raken. Onderling contact hebben we met, ja zeker, een walkie talkie! Halverwege stoppen we kort voor een groepsfoto. Niet vergeten dus om je camera mee te nemen.

Na de wandeling gaan we napraten bij Juffrouw Tok of nemen we afscheid van hen die direct huiswaarts gaan. Thuis maken we een kort verslag van de wandeling, kiezen een paar leuke foto’s en sturen dit naar de redactie om op de website te plaatsen. Op naar de fokdag!!

Een paar nabranders:

• Niet Drenten zijn ook welkom!
• Het wordt koud, maar dat zal de pret niet drukken…
• Aanmelden is mogelijk tot zaterdag!!
• Foto’s (s.v.p. in compact formaat) kun je sturen naar: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De website heeft er weer een nieuw initiatief bij: een 2 wekelijkse blog van leden die op de een of andere manier bezig voor de vereniging, bijvoorbeeld als bestuurs- of commissielid. Aan mij, als voorzitter van deze bruisende Vereniging, de eer de eerste 'blog' te schrijven.

Eerst maar eens op Wikipedia opgezocht wat ik eigenlijk moet doen: “Een blog (weblog) is een persoonlijk dagboek op een website dat regelmatig wordt bijgehouden. De auteur, ook blogger genoemd, biedt in feite een logboek van informatie die hij wil meedelen aan zijn publiek, de bezoekers van zijn weblog. Meestal gaat het om tekst, maar soms ook foto's (een fotoblog) of andere media. Het is het persoonlijke of juist het gespecialiseerde karakter dat weblogs interessant maakt voor bezoekers".

Kortom: korte persoonlijke verhalen over je hond die anderen kunnen inspireren, laten lachen of nadenken en ook een leerzaam karakter hebben.

In 2006 zijn wij verhuisd naar Drenthe en hebben we in een paar maanden tijd drie prachtige honden gekocht. Alle drie teruggebracht door hun vorige eigenaar. De oudste na 9 jaar! Wat wij na een paar jaar duidelijk hebben gemerkt, is dat die eerste periode bij een baasje toch wel erg bepalend is voor hun latere gedrag.

Scout jr. is nu zo’n 8 jaar en een mooie “vent”, die nog steeds regelmatig de bevestiging nodig heeft dat de baasjes hem heel erg lief vinden en dat ze hem echt niet zullen verlaten. Als pup van 9 maanden is hij teruggebracht, omdat in het gezin waar hij was de vrouw gek met hem was, maar de man hem negeerde en als indringer ervoer.

Laatst kwam mijn vrouw met vrienden thuis en zaten de honden in de kennel. Eerst de vrienden in het huis gelaten, koffie gezet en wat gekletst. Toen ze de hond uit de kennel haalde, zat hij met de staart tussen de benen angstig te kijken: “Je bent toch niet boos op mij?" Uiteraard niet! Weer een goede reminder aan zijn gevoelige karakter.

De kat heeft trouwens een stuk minder mededogen en gaat graag languit in bench van Scout liggen. Resultaat: beteuterde hond die zijn baasje nodig heeft om kat eruit te halen... behalve als bij een koekje krijgt, dan vliegt hij de bench in, kat of niet ... dan maar met zijn tweeën, ook gezellig!

Het blijft een genot om in huis al die beesten met elkaar en ons te zien leven.

Hmmm, zo’n eerste blog gaat best snel en ik krijg zo het idee dat er veel meer verhalen zijn te vertellen. Ik ben benieuwd wie volgt!

Beste lezers,

Zoals sommige van u al wisten, zijn we (de gezamenlijke redactie van de website en het blad "Onze Drent") van plan om met enige regelmatig een zogeheten blog te schrijven en op de website te plaatsen. Een blog is (volgens Wikipedia) "een persoonlijk verslag dat met enige regelmatig wordt bijgehouden".
"Onze" blog wordt echter iets anders. Het is niet de bedoeling dat een of twee mensen regelmatig iets (persoonlijks) vertellen, maar juist dat zo veel mogelijk mensen die op de een of andere wijze actief zijn in de vereniging of die iets speciaals doen met "Drenten", iets (persoonlijks) vertellen over hun activiteiten voor de vereniging en/of Drentsche Patrijshonden.

Door zoveel mogelijk mensen iets te laten schrijven proberen we een zo gevarieerd mogelijk beeld te geven van de activiteiten binnen en buiten de vereniging. Voordeel is dus een grote variëteit aan verhalen en inzichten, nadeel is wellicht het gebrek aan eenheid in stijl en woordgebruik.

Het is bij blogs gebruikelijk dat lezers commentaar kunnen geven. Leuke hieraan is dat het tot interessante discussies en wellicht nieuwe inzichten kan leiden maar het nadeel is dat het allemaal door ons gemonitord moet worden. We willen natuurlijk geen ordinaire teksten, gescheld en meer van dat soort zaken op de website. Ook is het commentaar op een blog niet bedoeld voor duidelijk op de persoon gericht commentaar.

Omdat we dus nog niet weten hoe een en ander in de praktijk zal gaan werken, hebben we vooralsnog besloten de mogelijkheid van commentaar uit te zetten. Wellicht dat dat in de toekomst nog gaat veranderen.

We hopen op een reeks boeiende blogs en dat kan natuurlijk alleen maar met uw bijdragen.

Met vriendelijke groet,

de Webredactie

De najaarswandeling op het strand van Rockanje op zondag 11 november 2012 was een groot succes. Meer dan 50 Drenten met aanhang hebben een wandeling gemaakt van anderhalf uur. De weersomstandigheden waren ideaal: droog, zonnig, weinig wind en een aangename temperatuur.

Dankzij dit prachtige herfstweer hebben nog veel deelnemers na afloop van de wandeling buiten op het terras genoten van een lunch. Dat zowel hond als baas het naar hun zin hadden, blijkt wel uit de foto’s.

We zien jullie graag terug bij een volgende wandeling!

De EVC organiseerde op zaterdag 23 maart 2013 weer de traditionele voorjaarswandeling op de Ginkelse Heide in de omgeving van Ede. Ondanks de snijdende koude waren bijna alle ingeschreven Drenten en hun aanhang gewoon gekomen! Na koffie en thee om enigzins op temperatuur te blijven, vertrokken we om 10:30 voor een mooie wandeling over zandpaden door het lichtglooiend terrein. Het uitzicht op de toppen was schitterend maar de sterke oostenwind dwong je weer snel naar de relatief beschutte lagere gedeelten. De Drenten trokken zich echter niets van deze barre omstandigheden aan en holden dat het een lieve lust was. Hup de heide in en dan weer terug om even te checken of de baas er nog wel was. Zo nee, dan beter zoeken, zo ja, dan omgedraaid en weer het veld in.

Voor één teef (net 10 dagen daarvoor gedekt) was de mannelijke aandacht te veel; ze moest teruggebracht worden naar de auto. Verder natuurlijk de te enthousiaste Drenten die hun neus achterna liepen en zo te ver afdwaalden waarna de baasjes ze weer moesten ophalen. Ondanks de gevoelstemperatuur van -15 ⁰C besloot niemand de tocht in te korten. Na een uur was er weer gelegenheid voor een "foto-moment". De patrouillerende Marechaussee in hun (warme) terreinwagen volgde de foto-shoot met veel plezieren en bleven (erg attent) wachten to alle honden voorbij gelopen waren.

Bij terugkeer vertrok een deel van de wandelaars richting huis en toog de rest naar het Restaurant Juffrouw Tok om gezellig op temperatuur te komen.

Al-met-al weer een erg geslaagde wandeling zoals de foto's getuigen en eentje die smaakt naar meer!

Arjan van Hessen

Alle foto's vindt u hier.